Την "Συμφιλίωση του Αστυνομικού, με τον Έλληνα πολίτη"!.. Του "Αστυνομικού της γειτονιάς", που μας εξήγγειλες παπαριές, πριν από κάτι μήνες.
Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015. Περιοχή ευθύνης Αστυνομικού Τμήματος Γαλάτιστας. Στην ανηφόρα, και 50-60 μέτρα πριν από την διασταύρωση του Βάβδου, το αυτοκίνητό μας μένει από κιβώτιο ταχυτήτων. Και ακινητοποιείται στο άκρο δεξιό του δρόμου. Η ώρα είναι 2 και κάτι μεσημέρι.
Ενώ έχουμε λάβει όλα τα μέτρα μας για την ομαλή και σίγουρη κυκλοφορία του ρεύματος της οδού -ο οδηγός έχει βγει έξω και προειδοποιεί τα διερχόμενα αυτοκίνητα να προσέχουν- σε λίγο περνάει ένα περιπολικό της Αστυνομίας. Το οποίο σφαιράτο, ούτε που μας βλέπει, ούτε που μας δίνει σημασία. Είμαστε ανύπαρκτοι γι' αυτούς. Τους αστυνομικούς.
Μετά πολλών κόπων και βασάνων, καλούμε γερανό να φορτώσει για το συνεργείο (Θεσσαλονίκη), το αυτοκίνητό μας. Ο γερανός το φορτώνει γύρω στις 4 παρά 20΄ (από τις 2 που μείναμε), και το περιπολικό της Αστυνομίας, έχει περάσει δεύτερη φορά, αντιθέτως τώρα, αλλά ούτε μας βλέπει, ούτε μας δίνει σημασία. Οι αστυνομικοί αγέρωχοι και ωραίοι, κάθονται στο βολάν και οδηγούν την αυτοκινητάρα τους με αίσθημα και καμάρι!
Ενώ περιμέναμε τον γερανό να έρθει να πάρει το αυτοκίνητο, ένα άλλο αυτοκίνητο απ' αυτά των θεριζοαλωνιστικών μηχανών, προθυμοποιείται να μας βοηθήσει, σταματάει μόνο του από πίσω μας. Του λέμε ότι περιμένουμε τον γερανό να φορτώσει το αυτοκίνητο που έμεινε από κιβώτιο ταχυτήτων, και ο οδηγός του μας ρωτάει ακόμα μια φορά, αν μπορεί να μας βοηθήσει. Του λέμε ένα μεγάλο ευχαριστώ, και φεύγει. Σε λίγο, φεύγει και το αυτοκίνητό μας για το συνεργείο. Ενώ εμείς που το αδειάσαμε από τα πράγματα που είχαμε ψωνίσει, κυριολεκτικά αγκομαχούμε να τα πάμε σ' εκείνο το κιόσκι της καντίνας, που έχει λίγη σκιά δίπλα στον υποσταθμό της ΔΕΗ, μπορούμε να προφυλαχτούμε από το λιοπύρι, αλλά μας βγαίνει ο διάολος, κυριολεκτικά, δυο ηλικιωμένοι άνθρωποι, να πάμε ως εκεί φορτωμένοι τα πράγματά μας σαν τα υποζύγια.
Ενώ κουβαλούμε τα πράγματα, δυο και τρία δρομολόγια πήγαινε έλα την απόσταση του δρόμου, το περιπολικό της Αστυνομίας, μας προσπερνάει πάλι προς Άγιο Πρόδρομο, τρίτη φορά, ούτε μας βλέπει, ούτε μας δίνει σημασία. Οι αστυνομικοί και πάλι αγέρωχοι μέσα στον κλιματισμό της καμπίνας τους, οδηγούν την αυτοκινητάρα τους και κόβουν βόλτες. Έτσι για να περάσει η ώρα.
Επιτέλους, πηγαίνουμε στο κιόσκι, και προσπαθούμε να καλέσουμε ταξί στο τηλέφωνο της πιάτσας Πολυγύρου, αλλά παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της τηλεφωνήτριας του κέντρου, ταξί δεν υπάρχει πουθενά. Στο μεταξύ, στο δρόμο έχουν περάσει 5 ταξιά, δρομολόγιο, τα οποία θα επέστρεφαν βεβαίως, προσπαθούμε να τα συνεννοηθούμε, αλλά ούτε μας δίνουν σημασία, συνεχίζουν αδιάφορα στον προορισμό τους! Να τους περιμένουμε στον γυρισμό, τουλάχιστον, να μας πάρουν να μας παν κι εμάς στον προορισμό μας.
Η ώρα περνάει, έχει πάει 4:30-5:00 μ.μ. Και το αυτοκίνητο της Αστυνομίας, είναι το ίδιο, περνάει 4η φορά από μπροστά μας. Ούτε μας βλέπει, περιφρονητικά, ούτε μας δίνει σημασία, περιφρονητικότατα!
Εμείς, εν τω μεταξύ, που έχουμε μείνει από νερό στην κάψα την μεσημεριανή, κοντεύουμε να πάθουμε αφυδάτωση. Ή να πιούμε στην ανάγκη και τα κατουρλιά μας!
Άλλο γιώτα-χι των θεριζοαλωνιστικών μηχανών πάλι, σταματάει και μας ρωτάει τι πάθαμε; προθυμοποιείται ο οδηγός του να μας πάει στο χωριό μας, αλλά δεν του το επιτρέπει η μηχανή (κομπίνα), που το ακολουθεί κατά πόδας. Για κακή μας τύχη, νερό δεν έχει κι αυτό, ούτε σταλιά.
Η ώρα είναι 6:30 το απόγευμα, από τις 2 η ώρα το μεσημέρι που ξεκίνησε η οδύσσειά μας! Ένα φιλικό αυτοκίνητο που βρήκαμε στο τηλέφωνο, ήρθε να μας πάρει, επιτέλους, και να μας πάει σπίτι, στον προορισμό μας. Σχεδόν, σε κατάσταση ημιθανή από αφυδάτωση, λόγω λειψυδρίας!
Το περιπολικό Αυτοκίνητο της αστυνομίας, είμαστε σίγουροι ότι πέντε λεπτά που φύγαμε, ξαναπέρασε για 5η φορά από εκείνο το σημείο στο οποίο μας έβλεπε να ψηνόμαστε, για πάνω από 4:30 ώρες!
Αυτή είναι η “Συμφιλίωση του Έλληνα Πολίτη” με τον Αστυνομικό, που ονειρεύτηκε στον ύπνο του κακό όνειρο, εκείνο το προσκοπάκι ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως, όπως τον έλεγαν κάποτε, και τώρα δεν ξέρουμε, ποιος διάολο λέγεται αλλιώς! Έτσι για να μπερδεύεται ο κόσμος, και να γίνεται τζερτζελές!
Κάθε καινούργια κυβέρνηση στην Ελλάδα, το πρώτο τεράστιο πράγμα, έργο που κάνει, είναι να αλλάξει τα ανόματα των υπουργείων και των υπουργών. Θέλουμε, ειλικρινά, να δούμε, τι σκατά θα κάνουν; αν τους τελειώσει... το ελληνικό λεξιλόγιο!
Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015. Περιοχή ευθύνης Αστυνομικού Τμήματος Γαλάτιστας. Στην ανηφόρα, και 50-60 μέτρα πριν από την διασταύρωση του Βάβδου, το αυτοκίνητό μας μένει από κιβώτιο ταχυτήτων. Και ακινητοποιείται στο άκρο δεξιό του δρόμου. Η ώρα είναι 2 και κάτι μεσημέρι.
Ενώ έχουμε λάβει όλα τα μέτρα μας για την ομαλή και σίγουρη κυκλοφορία του ρεύματος της οδού -ο οδηγός έχει βγει έξω και προειδοποιεί τα διερχόμενα αυτοκίνητα να προσέχουν- σε λίγο περνάει ένα περιπολικό της Αστυνομίας. Το οποίο σφαιράτο, ούτε που μας βλέπει, ούτε που μας δίνει σημασία. Είμαστε ανύπαρκτοι γι' αυτούς. Τους αστυνομικούς.
Μετά πολλών κόπων και βασάνων, καλούμε γερανό να φορτώσει για το συνεργείο (Θεσσαλονίκη), το αυτοκίνητό μας. Ο γερανός το φορτώνει γύρω στις 4 παρά 20΄ (από τις 2 που μείναμε), και το περιπολικό της Αστυνομίας, έχει περάσει δεύτερη φορά, αντιθέτως τώρα, αλλά ούτε μας βλέπει, ούτε μας δίνει σημασία. Οι αστυνομικοί αγέρωχοι και ωραίοι, κάθονται στο βολάν και οδηγούν την αυτοκινητάρα τους με αίσθημα και καμάρι!
Ενώ περιμέναμε τον γερανό να έρθει να πάρει το αυτοκίνητο, ένα άλλο αυτοκίνητο απ' αυτά των θεριζοαλωνιστικών μηχανών, προθυμοποιείται να μας βοηθήσει, σταματάει μόνο του από πίσω μας. Του λέμε ότι περιμένουμε τον γερανό να φορτώσει το αυτοκίνητο που έμεινε από κιβώτιο ταχυτήτων, και ο οδηγός του μας ρωτάει ακόμα μια φορά, αν μπορεί να μας βοηθήσει. Του λέμε ένα μεγάλο ευχαριστώ, και φεύγει. Σε λίγο, φεύγει και το αυτοκίνητό μας για το συνεργείο. Ενώ εμείς που το αδειάσαμε από τα πράγματα που είχαμε ψωνίσει, κυριολεκτικά αγκομαχούμε να τα πάμε σ' εκείνο το κιόσκι της καντίνας, που έχει λίγη σκιά δίπλα στον υποσταθμό της ΔΕΗ, μπορούμε να προφυλαχτούμε από το λιοπύρι, αλλά μας βγαίνει ο διάολος, κυριολεκτικά, δυο ηλικιωμένοι άνθρωποι, να πάμε ως εκεί φορτωμένοι τα πράγματά μας σαν τα υποζύγια.
Ενώ κουβαλούμε τα πράγματα, δυο και τρία δρομολόγια πήγαινε έλα την απόσταση του δρόμου, το περιπολικό της Αστυνομίας, μας προσπερνάει πάλι προς Άγιο Πρόδρομο, τρίτη φορά, ούτε μας βλέπει, ούτε μας δίνει σημασία. Οι αστυνομικοί και πάλι αγέρωχοι μέσα στον κλιματισμό της καμπίνας τους, οδηγούν την αυτοκινητάρα τους και κόβουν βόλτες. Έτσι για να περάσει η ώρα.
Επιτέλους, πηγαίνουμε στο κιόσκι, και προσπαθούμε να καλέσουμε ταξί στο τηλέφωνο της πιάτσας Πολυγύρου, αλλά παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της τηλεφωνήτριας του κέντρου, ταξί δεν υπάρχει πουθενά. Στο μεταξύ, στο δρόμο έχουν περάσει 5 ταξιά, δρομολόγιο, τα οποία θα επέστρεφαν βεβαίως, προσπαθούμε να τα συνεννοηθούμε, αλλά ούτε μας δίνουν σημασία, συνεχίζουν αδιάφορα στον προορισμό τους! Να τους περιμένουμε στον γυρισμό, τουλάχιστον, να μας πάρουν να μας παν κι εμάς στον προορισμό μας.
Η ώρα περνάει, έχει πάει 4:30-5:00 μ.μ. Και το αυτοκίνητο της Αστυνομίας, είναι το ίδιο, περνάει 4η φορά από μπροστά μας. Ούτε μας βλέπει, περιφρονητικά, ούτε μας δίνει σημασία, περιφρονητικότατα!
Εμείς, εν τω μεταξύ, που έχουμε μείνει από νερό στην κάψα την μεσημεριανή, κοντεύουμε να πάθουμε αφυδάτωση. Ή να πιούμε στην ανάγκη και τα κατουρλιά μας!
Άλλο γιώτα-χι των θεριζοαλωνιστικών μηχανών πάλι, σταματάει και μας ρωτάει τι πάθαμε; προθυμοποιείται ο οδηγός του να μας πάει στο χωριό μας, αλλά δεν του το επιτρέπει η μηχανή (κομπίνα), που το ακολουθεί κατά πόδας. Για κακή μας τύχη, νερό δεν έχει κι αυτό, ούτε σταλιά.
Η ώρα είναι 6:30 το απόγευμα, από τις 2 η ώρα το μεσημέρι που ξεκίνησε η οδύσσειά μας! Ένα φιλικό αυτοκίνητο που βρήκαμε στο τηλέφωνο, ήρθε να μας πάρει, επιτέλους, και να μας πάει σπίτι, στον προορισμό μας. Σχεδόν, σε κατάσταση ημιθανή από αφυδάτωση, λόγω λειψυδρίας!
Το περιπολικό Αυτοκίνητο της αστυνομίας, είμαστε σίγουροι ότι πέντε λεπτά που φύγαμε, ξαναπέρασε για 5η φορά από εκείνο το σημείο στο οποίο μας έβλεπε να ψηνόμαστε, για πάνω από 4:30 ώρες!
Αυτή είναι η “Συμφιλίωση του Έλληνα Πολίτη” με τον Αστυνομικό, που ονειρεύτηκε στον ύπνο του κακό όνειρο, εκείνο το προσκοπάκι ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως, όπως τον έλεγαν κάποτε, και τώρα δεν ξέρουμε, ποιος διάολο λέγεται αλλιώς! Έτσι για να μπερδεύεται ο κόσμος, και να γίνεται τζερτζελές!
Κάθε καινούργια κυβέρνηση στην Ελλάδα, το πρώτο τεράστιο πράγμα, έργο που κάνει, είναι να αλλάξει τα ανόματα των υπουργείων και των υπουργών. Θέλουμε, ειλικρινά, να δούμε, τι σκατά θα κάνουν; αν τους τελειώσει... το ελληνικό λεξιλόγιο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου