Ήταν τέλειο. Ήταν άψογο. Ήταν βαθειά ανθρώπινο, χωρίς να έχει τις εκατόμβες και την αγριότητα των νεκρών, των διαμελισμένων σωμάτων. Σκηνές τις οποίες προτιμούν και όλοι οι σημερινοί τρομολάγνοι σκηνοθέτες ντοκιμαντέρ. Ευφυέστατο σενάριο με απίθανους διαλόγους, και ακόμα πιο απίθανες ατάκες-πειράγματα των πρωταγωνιστών. Ήταν ρομαντικό, ήταν συγκινητικό. Καθώς ένωνε αριστοτεχνικά το παλιό με το καινούργιο, το φτωχό με το πλούσιο, την καλή με την κακή εργασία. Την ασχήμια ενός χωριού, με την ωραιότητα της ψυχής. Άγγιξε τις πιο ευαίσθητες συναισθηματικές χορδές μας, χωρίς να μας εξωθήσει στο κλάμα τη λύπη ή την απόγνωση. Ήταν ένα ποιητικό όνειρο απ’ το οποίο δεν ήθελες να ξυπνήσεις. Ήταν η ταινία της (Ελληνίδος) Ανιές Βαρντά, που κραύγαζε αισιοδοξία για το ανθρώπινο γένος στον πλανήτη, και η οποία άνοιξε την Αυλαία του φετινού Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Τέτοια ταινία είχαμε να δούμε χρόνια στην έναρξη του Φεστιβάλ, καθώς κάποιοι εκεί μέσα τα τελευταία έτη σε συρμό εποχής, μας φέσωναν με βαρύγδουπες σαβούρες τις οποίες μάλιστα υπέγραφαν και μεγάλα ονόματα του σινεμά. Όπως ήθελαν να πιστεύουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου