ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΟΛΩΜΟ ΣΟΛΩΜΟΥ,
ΟΔΟΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΟΣ, ἀριθμός 14η Αὐγούστου 1996!!!
ΟΔΟΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΟΣ, ἀριθμός 14η Αὐγούστου 1996!!!
Σολάκη, το ξέρουμε και οι δυο ότι στα χρόνια που μεσολάβησαν, αντί για επιτάφιο έπαινο και εγκώμιο για την «αποκοτιά σου», στήθηκες πολλές φορές στον τοίχο και θάφτηκες ακόμα πιο βαθιά, από τους πολιτικάντηδες, τους κατ’ επάγγελμα πατριώτες, τους επίδοξους εθνοπατέρες και τους συνήθεις τεθλιμμένους, που ξεχάσαν το χρέος τους. Τα δειλά ευνουχισμένα ανθρωπάκια βάφτισαν την δειλία τους φιλειρηνισμό και το συμφέρον τους πρόοδο και επιχειρώντας να πετύχουν την «ομαλοποίηση» διά του εξευμενισμού της κατοχής λένε, «Δεν μας χωρίζει και τίποτε», «Ο στόχος είναι να τα βρουν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι»!!!
Το αίμα σου όμως αδερφέ, ΔΥΣΤΥΧΏΣ δεν πότισε το δέντρο του αγώνα. Δεν υπήρξε άλλος Αύγουστος, σαν τον δικό σου, στην Κύπρο. Δεν ξανά τόλμησε κανείς να «πάει να κατεβάσει το πανί» της κατοχής. Δεν ξανά βρέθηκαν οι μαθητές και οι φοιτητές μπροστά στα συρματοπλέγματα. Άλλοι, αδελφέ, πεθαίνουν για την σημαία και άλλοι την καίνε, την ευτελίζουν. Τώρα δεν τολμάει πλέον κανείς να αμφισβητήσει την «κυριαρχία» της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου».
Αν, όπως το είπε ο πατέρας σου ο κυρ Σπύρος, οι Τούρκοι δολοφόνοι σου, ο «Υπουργός Γεωργίας» του ψευδοκράτους Κενάν Ακίν, ο Αττίλας Σαβ «Αρχηγός Αστυνομίας», ο Αντιστράτηγος Χασάν Κουντακσί, Διοικητής των Τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων, ο Διοικητής της 28ης Μεραρχίας, Υποστράτηγος Μεχμέτ Καρλί και ο Ανώτερος Υπαστυνόμος των ειδικών δυνάμεων Ερτάλ Εμανέτ, «…ήξεραν, ότι για κάθε σφαίρα που ρίχνουν θα τους ρίχνουμε δέκα, θα σκεφτόντουσαν πολύ αυτά που κάνουν...».
Τώρα στα οδοφράγματα οι Τούρκοι δεν στέλνουν τους «γκρίζους λύκους» του Mεχμέτ Aρσλάν, για να ξυλοκοπήσουν μέχρι θανάτου τους Ελληνοκυπρίους. Τους ζητούν απλώς τα διαβατήριά τους για μια επίσκεψη των «Ελληναράδων» στα καζίνο και στους οίκους ανοχής των κατεχόμενων, και η χώρα βουλιάζει όλο και πιο βαθιά κυριαρχούμενη από τα σύνδρομα της ήττας επιτρέποντας την εδραίωση των κατοχικών δεδομένων. Και εγώ, πλέριος λύπης και οργής, αναρωτιέμαι αδερφέ: «Εκεί κατάντησε ό Έλληνας άνθρωπος;» Αιδώς Αργείοι!!!
Αδελφέ, τιμώντας σε, δέξου σε παρακαλώ αυτά τα λίγα λόγια της ψυχής μου, ως δώρο, της τιμής σου και προς μνημόσυνο αιώνιο. Για σήμερα, με συγχωρείς, αυτά μονάχα έχω να σου προσφέρω. Αύριο… Ίσως!!! Ελπίζω!!! Ακόμα ελπίζω πως θ’ αστράψει ξανά το ΦΩΣ του Ελληνισμού!!! Ελπίζω αδελφέ, ακόμα ελπίζω!!! Σε μια χώρα που την πνίγει το άδικο, σε μια χώρα σε πένθος, ο αγώνας συνεχίζεται από ανθρώπους που σέβονται τον εαυτό τους!!!
Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν πολλούς μάρτυρες που αγωνίσθηκαν με αυταπάρνηση και αρετή και προσφέρθηκαν ως θυσία και σπονδή στον υπέρ πατρίδος βωμό διότι, «ού περί χρημάτων, αλλά περί Αρετής, Τιμής και Αξιοπρέπειας τον Αγώνα οφείλουμε ποιούμενοι», γνωρίζοντας ότι: ΘΈΛΕΙ ΑΡΕΤΉ ΚΑΙ ΤΌΛΜΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ!!!
Ωδή
Μέρα μηδέν το έλαβες το μήνυμα εκείνο
το χαραγμένο στων αλύγιστων ηρώων μας την μνήμη
με του δίκιου τους την λάμψη.
Και στην ομίχλη απ’ το χθες, μέσα στη θύμησή σου,
ως σάλπισμα εξέγερσης πελώριο ξεπροβάλει
τής νιότης σου το όραμα που στένεψε τον χρόνο.
Ξάφνου η καρδία σου τράνεψε κι απλώνοντας τα χέρια
πλάτυνες τούς ορίζοντες κι ύψωσες στα ουράνια
της σκλάβας Κύπρου την κραυγή:
«Τούρκε, Αττίλα φονευτή, δεν σου ανήκει τούτ’ η γη! »
Έτσι ενόγαγες εσύ την Λευτεριά
κι έγινες θρύλος, ύμνος μας τρανός κι υπόσχεση αντάμα
να πληρωθεί του έθνους μας το ακριβό το τάμα.
Κι εμείς, κρατώντας ταπεινά ως μόνο φυλαχτό
την καύτρα του τσιγάρου σου που κρέμονταν στα χείλη,
σαν πυροκόκκινη φωτιά σε Λευτεριάς καντήλι,
ως ακριβό θυμίαμα την ώρια θύμησή σου
και σαν το θείο άγιασμα το αίμα της πληγής σου,
παρουσιάζουμε σεμνά τα όπλα της ψυχής
και σου ευχόμαστε θερμά μ’ ένα λεπτό σιγής:
« Καλό ταξίδι Σολωμέ! Πήγαινε στο καλό.
Εμείς σε συντροφεύουμε μέ ένα ευχαριστώ!
Σ’ ευχαριστούμε όλοι εμείς, της ελπίδας η γενιά
που κέρδισε μια ματωμένη σπιθαμή ελευθεριά!
Σ’ ευχαριστούμε! Έχε γεια!»
Τηλιγάδας Οδυσσέας
Ευριπίδου 57 - 10554 Αθήνα
Τηλ: 210 3250220
Ηλ. Ταχ. elas@otenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου