Εδώ και πολλά χρόνια, οι Έλληνες τραγουδιστές, συνθέτες, και με το τεράστιο πρόβλημα που δημιούργησε το διαδίκτυο, όπου ο καθένας μπορεί να αναγορευτεί σε μια βραδιά τραγουδιστής και συνθέτης, παρουσιάζουν μια δυστοκία, για να μην πούμε ανυπαρξία, τόσο στην ποιότητα εκτελέσεως νέων (αλήθεια, ποια νέα;), τραγουδιών, όσο και στην σύνθεση.
Θα μου πείτε, στο διαδίκτυο υπάρχει και πολύ σαβούρα; Η απάντησή μου είναι, ναι... Αλλά γιατί; Στην ελληνική δισκογραφία του παρελθόντος, δεν υπήρχε σαβούρα; Και μάλιστα, σαβούρα κατευθυνόμενη από τις εταιρείες, θέλαμε δεν τη θέλαμε; Να θυμηθούμε εκείνον τον ανεκδιήγητο Γ. Κινούση, ή τον μαραγκό στο επάγγελμα Χρίστο Κυριαζή (ο οποίος “έχει κλάψει”), ακόμα-ακόμα και τον κατάφαλτσο Νίκο Παπάζογλου (“φυσάει βοριάς απ’ το νοτιά”) - τον οποίο κάποιοι “ειδήμονες” και διάνοιες περί των μουσικολογικών, θέλουν να μας παρουσιάσουν πολλές φορές, και σαν τον… μέγα λαϊκό Μπετόβεν της Ελλάδος - έως τον πρόσφατο “τροβαδούρο”, λαϊκό βάρδο και επίσης φάλτσο του σκοτωμού, Σωκράτη Μάλαμα.
