ΓΙΟΡΤΗ ΤΣΙΠΟΥΡΟΥ ΣΤΑ ΣΑΝΑ 2012 – ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΓΕΜΑΤΗ ΜΙΣΟΣ, ΚΑΚΙΑ, ΚΑΙ ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ

Άλλη μια γιορτή, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, διχαστική φατριαστική προσβλητική, και γεμάτη μίσος για τους μισούς, τουλάχιστον, κατοίκους των Σανών, έγινε στις 7 Οκτωβρίου 2012, από έναν θλιβερό πολιτιστικό καρικατούρα “σύλλογο-παρέα”, και ύστερα από βάρβαρη καταστρατήγηση των άρθρων του Καταστατικού του σωματείου (Απολλωνείου).

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, με πρωτοβουλία της Προέδρου του “Απολλωνείου” η γιορτή ΑΠΑΞΙΩΝΕΙ προκλητικά και βάρβαρα την κεντρική Πλατεία των Σανών, και γίνεται -όπως διαβάζετε και παρακάτω- “κει π' ξουν οι λαγοί τ' αρχίδια τ'ς”!

Ο λόγος; Έτσι μας αρέσει! Δικό μας είναι το σωματείο, ιδιοκτησία μας, ότι θέλουμε αποφασίζουμε, και ότι θέλουμε κάνουμε!

Κάποιοι, πριν ακόμα κοπάσουν τα τραγούδια -διάβαζε και ουρλιάσματα, γκαρίσματα αγρίων ψευτοκαλλιτεχνών τραγουδιστών, αφού αυτό που έβγαινε από τις μικροφωνικές εγκαταστάσεις της “γιορτής”, δεν είχε καμιά, απολύτως, σχέση με μουσικό ήχο ή μελωδία, ρύπαινε έως και ψηλά, τα χαμηλά υψώματα των “ραχωνουδιών” πάνω από το χωριό- και καθαρίσει η ατμόσφαιρα από την τσίκνα των σουβλακιών και των σουτζουκακιών τα οποία μοσχοπούλησε η “ομάδα” του “συλλόγου-παρέα”, προκειμένου να κάνει κομπόδεμα, επιδεικνύοντας στους καλεσμένους και τις μαγικές ικανότητες του σουβλατζή-ψήστη, έτρεξαν να διατυμπανίσουν την τεράστια επιτυχία της γιορτής, πόσο καλά έφαγαν, πόσο καλά ήπιαν, πόσο καλά χόρεψαν, και πόσο καλά γλέντισαν το σκασμό, τζάμπα τσίπουρο, φτηνορετσίνα και φτηνοκρασί, τζάμπα φτηνοκοψίδια.

Ήταν οι ίδιοι που πριν από δέκα μέρες ωρίονταν στην Πλατεία έξω φρενών για την απαξίωσή της, και έλεγαν ότι θα σαμποτάρουν, θα σνομπάρουν την εκδήλωση και δεν θα παν!

Η “Γιορτή Τσίπουρου” Σανών, ξεκίνησε από την φαεινή ιδέα μιας παρέας να κάνουν μια τσιπουρο-κατάνυξη στην αυλή του σπιτιού των, τότε, “Καζανιών” του Βασιλείου Α. Διαμαντή. Μέσα σ' αυτούς ο ιδιοκτήτης και ο γράφων, φυσικά. Ο οποίος ιδιοκτήτης, διέθεσε ΔΩΡΕΑΝ και την ποσότητα του τσίπουρου τότε, την οποία απαιτούσε η τσιπουροκατάνυξη. Έβαλε κάποια χρήματα από την τσέπη του δηλαδή, προς τέρψιν και ευωχίαν ψυχής όλων των υπολοίπων της παρέας. Για να γιορτάσουν όλοι μαζί φιλικά και αδελφικά, την έναρξη της Αποσταγματικής Περιόδου.

Αυτό έγινε και την επόμενη χρονιά. Αλλά μετά από σοβαρή σκέψη δεν συνεχίστηκε και την μεθεπόμενη εκεί, στην αυλή των Καζανιών, αλλά μετακόμησε στην Κεντρική Πλατεία Σανών, και μετονομάστηκε σε “Φεστιβάλ Τσίπουρου”, αφιερώθηκε στην ψυχαγωγία και την ΠΡΟΒΟΛΗ προς τα έξω, ολοκλήρου του ασήμαντου, έως και πολύ κακού την όψη, βορειοχαλκιδικιώτικου χωριού. Κακοί δρόμοι κακοασφαλτομένοι και κατασκαμένοι, κακά σπίτια με άθλιες αρχιτεκτονικές όψεις τα περισσότερα, κάκιστες τσιμεντοστρωμένες, και χωρίς χρώμα, αυλές.

Αυτή την στιγμή τα Σανά, είναι το πιο θλιβερό, το πιο στάσιμο, το πιο άσχημο και το πιο κακοτσούμπαλο, ανυπόληπτο χωριό της βορεινής Χαλκιδικής.

Η διάλυσή του και η εξαθλίωσή του, άρχισε από την εποχή που μπήκε στον “Καποδίστρια”, και ύστερα από μία σειρά τσοπάνηδων τοπικών Προέδρων, που είχε την τύχη να αναδείξη η κομματική φανατίλα και πρασινίλα στις κάλπες των Δημοτικών εκλογών.

Οι επιτυχίες που σημείωσε για χρόνια αυτό “φεστιβάλ” -το οποίο μπήκε και μέσα στο καλεντάρι των καλοκαιρινών τουριστικών φεστιβάλ της Χαλκιδικής- ήταν ανεπανάληπτες. Πέρασε και στα χέρια του Σωματείου η οργάνωσή του, του “Απολλωνείου” -πολύ σωστά- όλοι στο χωριό περνούσαν καλά, κι εμείς καλύτερα.

Μέχρι πριν από δύο χρόνια, όταν τα σκήπτρα του Σωματείου (Απολλωνείου) ανέλαβε άτομο το οποίο έκρυβε χθόνιες θέσεις και απόψεις μέσα του, φατριαστικές, διχαστικές, κομπλεξικές.

Η κεντρική πλατεία, οι κεντρικές πλατείες των χωριών, των οικισμών, είθισται να είναι ο καθρέφτης του χωριού, το “νυφοπάζαρο” άλλοτε, και ο χώρος τον οποίο προτιμούν τα πάσης φύσεως δημόσια κέντρα αναψυχής, διασκεδάσεως, φαγητού, αλλά και κάθε εμπορικής δραστηριότητος εν γένει.

ΚΑΝΕΙΣ των κατοίκων του χωριού δεν έχει δικαίωμα να ΑΠΑΞΙΩΝΕΙ προσβλητικά αυτόν τον χώρο, γιατί έτσι είναι σαν να απαξιώνει το ίδιο του το σπίτι, όπου αυτό και αν βρίσκεται μέσα στα όρια του οικισμού.

Η κομπλεξική κυρία όμως, που ανέλαβε τα σκήπτρα του “Απολλωνίου”, φαίνεται ότι φέρει πολύ βαρέως το ντέρτι που το σπίτι της βρίσκεται στα βόρεια άκρα της περιμέτρου του χωριού των Σανών, και αποφάσισε λίαν επιεικώς, και λίαν ιδιοτελώς γι' αυτήν, να το κάνει... κεντρική πλατεία! Πως, αλλιώς; μεταφέροντας το “Φεστιβάλ Τσίπουρου” στην αυλή της!

Χτύπησε συναγερμό στο μπαλκόνι της με τα χέρια παλαμάκια, μάζεψε και τις άλλες θίτσες της γειτονιάς της, το... θαύμα έγινε, ξανάγινε φέτος για δεύτερη χρονιά, και η κυρία πλέει σε πελάγη ευτυχίας, που επί τέλους, και αυτής το σπίτι, μεταφέρθηκε στην... κεντρική πλατεία Σανών!

Το “Φεστιβάλ Τσίπουρου” φέτος διήνυσε την 10η, καν την 11η επέτειό του. Όλοι εμείς που το φτιάξαμε, και όχι αυτοί οι σημερινοί κομπλεξικοί που το... κατέσφαξαν -όπως ο Ποκοπίκο ξανάσφαζε 100 φορές το λιοντάρι που σκότωνε ο Ταρζάν- περιμέναμε σε κάποια στιγμή της πορείας του, να μετατραπεί και σε πραγματική πολιτιστική γιορτή, που είναι ΟΛΑ τα φεστιβάλ του καλοκαιριού στη Χαλκιδική.

Να δούμε, δηλαδή, και καθαρά πολιτιστικές-πολιτισμικές εκδηλώσεις στη διάρκειά του, πέρα από ρακοπότες, μπεκροκανάτες αλκοολικούς, και εξαρτημένους, εθισμένους στο ποτό τους οποίους συγκεντρώνει δογματικά και από θέση, εξ' ονόματος μόνον, ένα τέτοιο φεστιβάλ οινοπνευματοποσίας.

Ένα πολιτιστικό, και καθαρά πνευματικό σωματείο το οποίο είναι ο “Απολλώνειος”, θα είχε την ευθηξία, αν μη τι άλλο, στον αντίποδα, να οργανώσει και μια διάλεξη κατά της αλόγιστης καταναλώσεως οινοπνεύματος, κατά της εξαρτήσεως από παραισθησιογόνες ουσίες, εναντίον της υπερβολικής καταναλώσεως οινοπνευματωδών ποτών, του αλκοολισμού και της μέθης. Που αρχίζει να παίρνει ανξέλεγκτες διαστάσεις, κυρίως στους σημερινούς νέους.

Όχι. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν συνέβη και στο φετινό “Φεστιβάλ Τσίπουρου Σανών”, πάλι κάναμε εξαγωγή την διχόνοιά μας, τον φατριασμό μας, την... μύξα μας, πάλι εισπράξαμε, όπως και πέρυσι την απορία των επισκεπτών μας, όταν στην κεντρική πλατεία μας ρωτούσαν “που γίνεται το φαστιβάλ;”, το ρίξαμε στη μάσα τη χάψα και το άκρατο μπεκρουλήκι, πάλι γίναμε σταφίδα, λίαν λαϊκώς και λίαν επιεικώς, πάλι περιδρομιάσαμε τον σκασμό σουβλακάρες και λουκανικάρες, σύνδρομο πείνας μιας άλλης εποχής, εμείς οι εύρωστοι και ρωμαλέοι Έλληνες τελευταίας γενιάς, που χρεοκοπήσαμε κιόλας - όλως παραδόξως!

Η πνευματική τροφή και τα άλλα φαιδρά -διαλέξεις, ομιλίες, καλές τέχνες, καλές πράξεις- που ισχυρίζονται κάποιοι ανόητοι και ρομαντικοί, μπορούν να περιμένουν, πρώτα πρέπει να ικανοποιηθεί η σάρκα, το στομάχι άκρατο μπεκρουλήκι, και μετά, για το πνεύμα, έχει ο θεός!.. Όσο πιο λίγο έχουμε, τόσο πιο κοντά είμαστε σ' Αυτόν.