 |
| Ο ευφυέστατος και δαιμόνιος Ιδρυτής της ΛΑΡΚΟ, Πρόδρομος Μποδοσάκης |
Η “Γενική Μεταλλευτική και Μεταλλουργική Ανώνυμη Εταιρεία (ΛΑΡΚΟ), όπως είναι ολόκληρος ο τίτλος της, ιδρύθηκε το 1963 από τον Πρόδρομο Αθανασιάδη-Μποδοσάκη. Το 1966 ολοκλήρωσε την κατασκευή του εργοστασίου στη Λάρυμνα, ενώ το 1968, ολοκλήρωσε και την κατασκευή του οικισμού προκειμένου να στεγάσει τους εργαζομένους της και τις οικογένειές των.
Το 1969 και το 1972 προστίθενται δύο νέες ηλεκτρικές κάμινοι. Ενώ το 1977, εγκαθίσταται η πρώτη σε μήκος μεταφορική ταινία στην Ευρώπη, με μήκος 7,5 χλμ. για να μειώσει το κόστος μεταφοράς του μεταλλεύματος με φορτηγά αυτοκίνητα.
Να σημειώσουμε εδώ πως, αν δεν είχε τον Πρόδρομο Μποδοσάκη και τις εταιρείες του ο Ιωάννης Μεταξάς, όχι μόνο δεν θα έφερνε σε πέρας τον Αλβανικό Πόλεμο του 1940, αλλά δεν θα πήγαινε (ο στρατός μας) ούτε μέχρι τον... Πολύμυλο Κοζάνης!Την 1η Μαρτίου 1988, δολοφονείτε από κουμμουνιστική-μαρξιστική τρομοκρατική οργάνωση “17 Νοέμβρη” (και δεξί χέρι του πασόκ), ο τελυετάιο Αθανασιάδης_Μποδοσάκης, Αλέξανδρος, ενώ συμπτωματικά(;), μετά από ένα χρόνο το 1989, η Λάρκο μπαίνει σε “εκκαθάριση” και αλλάζει αφεντικά.
Τα νέα της αφεντικά είναι η “Εθνική Τράπεζα” (σήμερα κανείς δεν ξέρει τους πραγματικούς μετόχους της), η ΔΕΗ (σήμερα κανείς δεν ξέρει τους πραγματικούς μετόχους της), και ο Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων ΟΑΕ (για το... φρούτο ο γράφων, δεν γνωρίζει απολύτως, τίποτα).
Το 2009, λόγω κυρίως, της παλαιότητας του εξοπλισμού, συνέβησαν δύο αλλεπάλληλα ατυχήματα ύστερα από εκρήξεις σε καμίνους (το ροκάνισμα και οι δολιοφθορές επί σχεδίου, συνεχίζονται). Κια με διαταγή που δόθηκε άγνωστο από που; αναστέλλεται η λειτουργία των υψικαμήνων,με το πρόσχημα... να ελεγχθούν!
Στις 9/12/2013, ένας σαρανταενάχρονος χάνει τη ζωή του από πτώση ύψους 20 μέτρων.
Το 2013, υπάρχει πτώση παραγωγής 10% και μετά τις εξαιρετικές επιδόσεις του 2012, χρονιά στην οποία η παραγωγή ανήλθε στο επίπεδο των 18.600 tn νικελίου και οι πωλήσεις σε 19.071 tn δημιουργώντας ιστορικό ρεκόρ.
Σήμερα, τα εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα που αποτελούν τροφοδοσία του πυρομεταλλουργικού εργοστασίου της Λάρκο “είναι από τα πλέον φτωχά διεθνώς, χωρίς παράλληλα να είναι μεγάλα κι ανεξάντλητα”. Έτσι μας λεν οι επαΐοντες, αυτοί που έφεραν την Λάρκο σε κατάσταση πτώχευσης, αλλά και αργομισθσίας των εκατοντάδων υπαλλήλων της με τους ακριβότερους μισθούς σε όλη την Ελλάδα, και τεράστια διαφορά από τους δεύτερους!
Την Λάρκο την... ξανά θυμηθήκανε, όταν πριν λίγες μέρες εκεί, έγινε κάποιο θανατηφόρο ατύχημα.
Περιττό να πούμε ότι στην προδοτική περίοδο του εγκληματικού για το Έθνος και την Ελλάδα, ξενοκίνητου και ξενοχρηματοδοτούμενου Σύριζα, την Λάρκο δεν “ενοχλεί” κανένας, την αφήνουν, ίσως, στο χάλι της και την κατάντια της, να σαπίσει στην φτώχεια της εντελώς.Η Εταιρεία με την μεγαλύτερη μεταλλευτική μεταφορική ταινία στην Ευρώπη μήκους 7,5 χλμ., για τους Έλληνες (προδότες) κυβερνώντες (και τους σημερινούς), είναι... τελευταία τρύπα του Ζουρνά.
Τα πράγματα με την τουρκιά και τα νταηλίκια της στα πάλαι ποτέ Μικρασιατικά παράλια, είναι περίπου τα ίδια με την εποχή των “Μποδοσάκη – Μεταξά”. Οι σειρήνες του πολέμου θα ηχήσουν από στιγμή σε στιγμή, αλλά στο τιμόνι αυτής της κακόμοιρης χώρας των προδοτών και δωσιλόγων όλων των χρωμάτων (και του στρατού), δεν υπάρχει ούτε Μποδοσάκης (Πολεμική βιομηχανία), ούτε Μεταξάς (να δώσει δυο χαστούκια στον “μεμέτικοη θρασίμι”, το οποίο ευτυχώς, φαίνεται να άχρισε να γίνεται επικίνδυνα νταής για ΌΛΟΥΣ. Έλληνες και ξένους.
Σήμερα η Λάρκο με τους 1.200(!) υπαλλήλους της, φιγουράρει ανάμεσα στις πέντε (5) δημόσιες Ελληνικές επιχειρήσεις, που χρεοκόπησαν την Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια με τα καμώματα και τα εγκλήματά τους (οικονομικά), ενώ ποτέ δεν δημοσίευσε και τους σχετικούς ισολογισμούς όπως όλες οι εταιρείες που λειτουργούν στην ελλάδα. .
Ενώ το κλείσιμό της με την τετριμμένη, όσο και ύποπτη δικαιολογία “βιώσιμη”, σύμφωνα και με τις επιταγές της παγκοσμιοποιήσεως, διαλύσεως του Ελληνικού κράτους, αλλά και “ενεργοβόρου” εταιρείας, είναι θέμα χρόνου, ημερών, ή και ολίγων μηνών.
Την Ελλάδα δεν ενδιαφέρει πλέον ο ορυκτός πλούτος της, οι “υπόγειες δεξαμενές της, κυρίως από τότε που ανακάλυψε και τα αγγλόφωνα “λοτζίστικς”, προκειμένου να την πάρουν στα σοβαρά και οι... μάου-μάου της Αφρικής ή της Πολυνησίας, αλλά κανείς, ποτέ, από αυτόν τον σάπιο και διεφθαρμένο ως το κόκκαλο πολιτικό συρφετό, δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει στον ελληνικό λαό, αυτόν τον κατατρεγμένο και δυστυχισμένο, τι σκατά είναι αυτά τα “λοτζίστικς”, και από τι συνίστανται; Πέτρες; Ξύλα; Νερό, γάλα; Μέλι, ή με μια εν ευρεία πρόταση, αέρα κοπανιστό;
*/*
Ο θαυμαστός κόσμος της ΛΑΡΚΟ
Τρίτη 03 Δεκεμβρίου 2019, 00:02
Του Γιώργου Φιντικάκη
Δωρεάν σπίτια με φως, νερό, τηλέφωνο σε εργαζόμενους, επιδόματα γαλοπούλας, οβελία, και «ετοιμότητας» για να βρίσκονται σε κατάσταση επιφυλακής τα Σαββατοκύριακα, μαζί με πλουμιστούς μισθούς 73.000 ευρώ το χρόνο, συνθέτουν το παζλ της χρεοκοπημένης ΛΑΡΚΟ, που χρωστά το ποσό-μαμούθ των 600 εκατ ευρώ, και η οποία παίρνει το δρόμο της... Ολυμπιακής.
Με την διαφορά ότι η εποχή κατά την οποία "χρυσώθηκαν" οι εργαζόμενοι του πάλαι ποτέ εθνικού μας αερομεταφορέα για να... αποχωρήσουν, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, άρα παρόμοιος κανόνας, είναι αδύνατο να εφαρμοστεί στην περίπτωση της ΛΑΡΚΟ.
Η κατάσταση βρίσκεται στο απροχώρητο, και όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση, δηλαδή ο Κ.Χατζηδάκης θα ανακοινώσει πιθανώς και εντός ημερών, εκκαθάριση της μεταλλουργίας εν λειτουργία. Δηλαδή να πουληθεί το υγιές κομμάτι, ορυχεία, μεταλλεία, δικαιώματα εκμετάλλευσης, και με τα όποια έσοδα να εξοφληθούν οι πιστωτές της.
Δεδομένου ότι η ζημιογόνος μεταλλουργία χρωστά πάνω από 340 εκατ ευρώ στη ΔΕΗ, περισσότερα από 60 εκατ. σε προμηθευτές και 50 εκατ σε τράπεζες, θεωρείται βέβαιο ότι οι πιστωτές δεν θα πάρουν πίσω ούτε μικρό τμήμα των οφειλών. Σκοπός της πώλησης είναι η διάσωση του υγιούς κομματιού, και μέρους των περίπου 1.200 θέσεων εργασίας ανά την Ελλάδα, αφού διαφορετικά η πτώχευση και οι απολύσεις για τη μεταλλουργία είναι μονόδρομος.
Αυτή είναι η ΛΑΡΚΟ, ο πιο χαρακτηριστικός ίσως θύλακας "ελληνικής Σοβιετίας", που στην 56χρονη ιστορία της έχει ζήσει μια χρεοκοπία, τρεις αναδιαρθρώσεις, και παρά την πληθώρα των κρατικών ενέσεων που έχει δεχθεί, αντί να εξυγιανθεί, βρίσκεται μόνιμα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Αν παραμένει εδώ και χρόνια εν ζωή, είναι επειδή οι εκάστοτε βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας, έβαζαν το πολιτικό κόστος πάνω από το καλό του φορολογούμενου και της οικονομίας.
Ενώ η ζημιογόνος μεταλλουργία χρωστά στους πάντες, έχει δεκάδες φορές ρυθμίσει τα χρέη της και άλλες τόσες έχει αθετήσει τους διακανονισμούς τους, ουδείς ποτέ αντιμετώπισε τον πυρήνα του προβλήματος: Ότι οι παραγωγικές της εγκαταστάσεις είναι απαρχαιωμένες, ότι το κόστος παραγωγής ελέω κακής κρατικής διαχείρισης ανεξέλεγκτο, και πολλαπλάσιο των εσόδων της με αποτέλεσμα να συσσωρεύει ζημιές εκατοντάδων εκατομμυρίων, και ότι η επικρατούσα νοοτροπία ήταν υπέρ της αύξησης των μισθών, και της διατήρησης του δημοσίου χαρακτήρα της.
Σε αυτή την κρατική εταιρεία που επιβιώνει επειδή χρόνια οι επικεφαλής της ΔΕΗ, κατ' εντολή των πολιτικών τους προϊσταμένων, κάνουν τα στραβά μάτια, παρ' ότι χρωστά συνολικά κοντά στα 600 εκατ ευρώ, καμία περικοπή δεν έγινε στα χρόνια των μνημονίων, ούτε σε προσωπικό, ούτε σε επιδόματα, ούτε σε κόστος μισθοδοσίας.
Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία - η ΛΑΡΚΟ, έχει να δημοσιεύσει ισολογισμό από την περίοδο 2015- 2016- προκύπτει ότι:
- Το κόστος της μισθοδοσίας (με στοιχεία 2016) υπερβαίνει ακόμη και τα 73.000 ευρώ το χρόνο για εργαζόμενους με πολυετή προϋπηρεσία.
- Πέρα από τους μισθούς και τα επιδόματα που καταβάλλονται εύλογα (γάμου, τέκνων, κλπ.), η επιχείρηση καταβάλλει ακόμη πριμ παραγωγής, επίδομα ετοιμότητας, επιδόματα γαλοπούλας τα Χριστούγεννα και… οβελία το Πάσχα. Το πρώτο είναι 40 ευρώ και το δεύτερο 100 ευρώ.
- Το πριμ παραγωγής ανέρχεται μεταξύ 4 και 6 εκατ. ευρώ ετησίως, και ο κανόνας είναι να καταβάλλεται ακόμη και σε χρονιές με ζημιές. Χαρακτηριστικό είναι ότι το 2007 με κύκλο εργασιών 550 εκατ. και κέρδη 23 εκατ. ευρώ, η τότε διοίκηση της ΛΑΡΚΟ έδωσε πριμ παραγωγής 6,2 εκατ. ευρώ. Δέκα χρόνια αργότερα, το 2017, η εταιρεία, με το ένα τρίτο του τζίρου (180 εκατ.) και ζημιές 67 εκατ., κατέβαλε πριμ ύψους 4 εκατ. ευρώ ! Στην πράξη, η αμοιβή αυτή κυμαίνεται για ένα μηχανικό στα 300 ευρώ το μήνα.
- Πέραν των παραπάνω, υπάρχει και επίδομα "ετοιμότητας". Καταβάλλεται μία ή δύο φορές το δίμηνο σε στελέχη και εργαζόμενους προκειμένου να είναι σε ετοιμότητα αν συμβεί κάποιο έκτακτο γεγονός στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου. Το επίδομα για ένα στέλεχος ανέρχεται στα 1.000 ευρώ.
- Αθροίζοντας τα παραπάνω, ο μηνιαίος μισθός ενός εργοδηγού με 30ετή προϋπηρεσία διαμορφώνεται στα 4.363 ευρώ, ενώ για έναν μηχανικό με 3ετή προϋπηρεσία φθάνει στα 3.673 ευρώ.
- Σε σύνολο 1.195 εργαζομένων το 2016, το εργατικό κόστος μαζί με τα πριμ παραγωγικότητας που καταβάλλονται από την εταιρεία, ακόμη κι όταν αυτή έχει.. ζημιές, είχε ανέλθει τη συγκεκριμένη χρονιά σε 52,1 εκατ ευρώ.
-Τα δωρεάν σπίτια
-Τα επιδόματα και οι παχυλοί μισθοί συνοδεύονται από την δωρεάν στέγαση, που ακόμη και σήμερα παρέχει η ΛΑΡΚΟ σε εργαζόμενους αλλά και εργολάβους, όπως και πρώην υπαλλήλους.
-Το πρόγραμμα παροχής κατοικίας στους εργαζόμενους εφαρμόζεται στον οικισμό Μεταλλείων Αγίου Ιωάννη και στο εργοστάσιο στην Λάρυμνα Φθιώτιδας και περιλαμβάνει εκτός από στέγη, και κόστη διαμονής (δηλαδή νερό, ρεύμα, τηλέφωνο). Σύμφωνα με πηγές της εταιρείας, στον οικισμό του Αγίου Ιωάννη έχουν δοθεί κατοικίες όχι μόνο σε υπαλλήλους της ΛΑΡΚΟ αλλά και σε τρίτους (όπως σε εργαζόμενους εργολάβων και σε εργολάβους). Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι στον οικισμό της Λάρυμνας όπου διαμένουν περίπου τριακόσιες οικογένειες, παρατηρείται σε μεγάλη κλίμακα το φαινόμενο της μη επιστροφής κατοικιών από εργαζόμενους οι οποίοι έχουν αποχωρήσει από την εταιρεία. Επίσης λέγεται ότι κάποια διαμερίσματα κατέχονται από εν ενεργεία εργαζομένους που μένουν εκτός του οικισμού, αλλά εξακολουθούν να κάνουν χρήση του παλαιού δικαιώματός τους.
Ταυτόχρονα η επιχείρηση έχει συνάψει για το προσωπικό ένα ομαδικό ασφαλιστήριο ζωής- συνταξιοδοτικό πρόγραμμα, που καλύπτεται κατά το μεγαλύτερο ποσοστό από την ΛΑΡΚΟ και κατά ένα μέρος από τους εργαζόμενους. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, η μηνιαία δαπάνη διαμορφώνεται σε 200.000 ευρώ για την εταιρεία συν 22.000 ευρώ από τις παρακρατήσεις των εργαζομένων. Σύμφωνα ωστόσο με τις ίδιες πηγές, η τελευταία φορά που η ΛΑΡΚΟ κατέβαλε την εισφορά της, ήταν το Σεπτέμβριο του 2016 ενώ οι εισφορές των εργαζομένων αν και παρακρατούνται από αυτήν, έχουν να αποδοθούν από τον Μάιο του 2018. Λέγεται επίσης ότι υπάρχει άνοιγμα ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων περίπου οκτώ εκατομμυρίων προς ασφαλισμένους.
Τρεις αναδιαρθρώσεις, μια χρεοκοπία και ο ΣΥΡΙΖΑ
Από το 1963 οπότε και ιδρύθηκε από τους Μποδοσάκη-Αθανασιάδη, η ΛΑΡΚΟ έχει περάσει τα περισσότερα από τα 56 χρόνια της ιστορίας της σε κατάσταση διαρκούς κρίσης. Η πρώτη αναδιάρθρωση έγινε το 1982, όταν και η εταιρεία πέρασε στον έλεγχο των πιστωτριών τραπεζών με την Εθνική να ελέγχει την πλειοψηφία των μετοχών. Το 1989 χρεοκόπησε, με τον τότε Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) να αγοράζει τα περιουσιακά της στοιχεία μετά από διαγωνισμό και να τα εισφέρει στη νέα εταιρεία, τη σημερινή ΛΑΡΚΟ.
Το 1992 ήρθε η δεύτερη αναδιάρθρωση, λόγω της αδυναμίας της να πληρώσει τη ΔΕΗ (1,7 δισ δραχμές ή 5,1 εκατ ευρώ), με τις οφειλές να κεφαλαιοποιούνται, και την ΔΕΗ να μπαίνει στο μετοχικό της κεφάλαιο. Το 1998 έρχεται η τρίτη αναδιάρθρωση, ενώ τα επόμενα χρόνια ακολουθούν διαδοχικές αυξήσεις του μετοχικού της κεφαλαίου από τους τρεις μετόχους της (Δημόσιο, Εθνική, ΔΕΗ).
Το 1999 δέχεται κρατική ένεση 5,1 δισ δρχ (15 εκατ ευρώ) για να ακολουθήσουν έκτοτε πολλές, όπως τα 65,5 εκατ ευρώ το 2009 από Δημόσιο και ΕΤΕ, κεφάλαια που μαζί με άλλα, θεωρήθηκαν το 2014 από την Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Κομισιόν ως παράνομες κρατικές ενισχύσεις, αθροίζοντας συνολικά 136 εκατ ευρώ. Την χρονιά εκείνη, η κυβέρνηση Σαμαρά σε συνεννόηση με την Κομισιόν, έφερε σχέδιο να "σπάσει" η μεταλλουργία στα δύο, να πουληθούν τα περιουσιακά της στοιχεία με δύο παράλληλους διαγωνισμούς, και σε αντάλλαγμα να μπει η υπόθεση των κρατικών ενισχύσεων στο συρτάρι. Η έλευση όμως της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ακύρωσε την ιδιωτικοποίηση.
Στις 17 Φεβρουαρίου 2017 ο τότε υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γιώργος Σταθάκης δήλωσε μετά από συνάντηση με τη διοίκηση της εταιρείας και τους εργαζομένους, ότι "θέση της κυβέρνησης είναι η προστασία του δημόσιου χαρακτήρα της ΛΑΡΚΟ, με ενιαία μορφή και ως εκ τούτου δεν υφίστανται σενάρια ιδιωτικοποίησης της".
Τότε μάλιστα ο κ. Σταθάκης είχε υποστηρίξει ότι "η ΛΑΡΚΟ έχει μέλλον". Το τι μέλλον είχε η εταιρεία, φάνηκε ενάμισι χρόνο μετά, τον Δεκέμβριο του 2018, όταν ο ίδιος ο κ. Σταθάκης αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι αναζητά "τρόπους αντιμετώπισης του άμεσου κινδύνου διακοπής λειτουργίας του εργοστασίου" και να ζητά από την τότε διοίκηση Παναγιωτάκη της ΔΕΗ να μην προχωρήσει σε διακοπή της ηλεκτροδότησης. Παρ' όλα αυτά, λίγες ημέρες πριν τις εκλογές του Ιουλίου, η προηγούμενη διοίκηση της ΛΑΡΚΟ κατάρτισε σχέδιο επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης εργασίας με αυξήσεις μισθών και παροχές. Η υπογραφή της σύμβασης μπλοκαρίστηκε από το ΤΑΙΠΕΔ.
ΛΑΡΚΟ: Η εταιρεία-φάντασμα με τους 1.200 εργαζομένουςΧάρης Καρανίκας 3 Δεκεμβρίου 2019, 08:00
Το σχέδιο του 2014 για την σωτηρία της, κατά το οποίο θα επιτυγχανόταν με δέσμευση της Κομισιόν και η διαγραφή των παράνομων κρατικών ενισχύσεων, πάγωσε μόλις βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Σήμερα, με χρέη που ξεπερνούν το μισό δισ. ευρώ, βρίσκεται μία ανάσα από την υπαγωγή της σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης εν λειτουργία. Μία κρίσιμη πενταετία για την ελληνική βιομηχανία μεταλλευμάτων χάθηκε
Στις αρχές Νοεμβρίου η απώλεια του 55χρονου υπαλλήλου της ΛΑΡΚΟ -επρόκειτο για το δεύτερο θανατηφόρο συμβάν μέσα σε λίγους μήνες- προκάλεσε σοβαρές καταγγελίες εργαζομένων για προβλήματα στη συντήρηση του εργοστασίου έως ελλείψεις σε μέσα προστασίας. Τώρα, με τα χρέη της εταιρείας να έχουν φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη, αναμένεται από μέρα σε μέρα η ανακοίνωση για την υπαγωγή της σε καθεστώς εκκαθάρισης εν λειτουργία. Το κόστος της ΛΑΡΚΟ στο Δημόσιο και τους πιστωτές της έχει πλέον ξεπεράσει το μισό δισεκατομμύριο ευρώ. Η μερίδα του λέοντος από τα χρέη της -περίπου 340 εκατομμύρια- βαραίνει τη ΔΕΗ, η οποία αντιμετωπίζει και η ίδια πολύ μεγάλα προβλήματα.
Το εφέ ντόμινο εάν «πέσει» η ΛΑΡΚΟ δεν αποκλείεται λοιπόν να προκαλέσει «μπλακ άουτ» στη χώρα… Επιπλέον 60 εκατομμύρια χρωστάει σε προμηθευτές και άλλα 50 εκατομμύρια σε τράπεζες.
Όπως αναφέρεται στο site της «η ΛΑΡΚΟ είναι o μεγαλύτερος παραγωγός σιδηρονικελίου στην Ευρώπη και ένας από τους πέντε μεγαλύτερους παραγωγούς παγκοσμίως».
Όμως, ο τελευταίος δημοσιευμένος ισολογισμός της πάει χρόνια πίσω, στο 2015, σαν να πρόκειται για μία εταιρεία «φάντασμα», χωρίς ορατά οικονομικά στοιχεία, η οποία κουβαλάει πάνω της 1200 εργαζόμενους.
Η ΛΑΡΚΟ είχε καλό όνομα. Στα ατού της περιλαμβάνονταν οι καθετοποιημένες εγκαταστάσεις που ξεκινάνε από τα ορυχεία, συνεχίζονται στο εργοστάσιο και από εκεί το νικέλιο που παράγεται οδεύει σε λιμάνι.
Η «καρδιά» της χτυπάει στη Λάρυμνα της Φθιώτιδας, όπου βρίσκεται το μεταλλουργικό εργοστάσιο το οποίο επεξεργάζεται περί τους 2,5 εκατομμύρια τόνους μεταλλεύματος, ενώ τα μεταλλεία της απλώνονται στην ελληνική επικράτεια, από τη Βοιωτία και την Εύβοια, έως την Καστοριά.
Όμως, πέρα από τα ήδη συσσωρευμένα πολύ μεγάλα χρέη, η ΛΑΡΚΟ έχει και υψηλό κόστος παραγωγής, με αποτέλεσμα να παρουσιάζει ζημίες εδώ και χρόνια, αφού ο κάθε τόνος νικελίου που βγαίνει από το εργοστάσιο κοστίζει αρκετά υψηλότερα από την τιμή του στην αγορά. Στον τελευταίο δημοσιευμένο ισολογισμό της, το 2015, οι ζημίες ξεπερνούσαν τα 79 εκατομμύρια.
Την ίδια ώρα μισθοί και επιδόματα αγγίζουν -μέσα στην περίοδο της κρίσης- επίπεδα από το χώρο του φανταστικού. Για παράδειγμα, το κόστος ετήσιας μισθοδοσίας εργαζομένων με σοβαρή προϋπηρεσία ξεπερνούσε τα 70.000 ευρώ το 2016, ενώ προβλέπεται ακόμα και σήμερα επίδομα ετοιμότητας στελεχών και εργαζομένων για τα έκτακτα γεγονότα κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου. Το πριμ αυτό καταβάλλεται ανά μήνα ή δίμηνο και μπορεί να φτάσει στην περίπτωση των στελεχών έως και τα 1.000 ευρώ. Υπάρχουν και επιδόματα γαλοπούλας για τα Χριστούγεννα (40 ευρώ) και αρνιού για το Πάσχα (100 ευρώ).
Υπάρχει και πριμ παραγωγής που κοστίζει από 4 έως 6 εκατομμύρια, βρέξει χιονίσει, ακόμα και τα χρόνια που η εταιρεία έχει ζημιές: το 2007 με κέρδη 23 εκατομμύρια δόθηκε πριμ παραγωγής 6,2 εκατομμύρια, το 2017 με ζημίες 67 εκατομμύρια καταβλήθηκε πριμ παραγωγής 4 εκατομμύρια.
Η ΛΑΡΚΟ το 2012 δεν μπήκε στο ενιαίο μισθολόγιο παρά τις εντολές του υπουργείου Οικονομικών και έτσι, μαζί με τα παραπάνω επιδόματα, ένας εργοδηγός με 30 χρόνια προϋπηρεσία μπορεί να λαμβάνει ως μισθό πάνω από 4.300 ευρώ και ένας μηχανικός με τριετή προϋπηρεσία περισσότερα από 3.600 ευρώ. Δεν είναι μόνο αυτά: πριν από λίγες εβδομάδες ο γενικός εισαγγελέας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, με εισήγησή του, στένεψε ακόμα περισσότερα τα περιθώρια οικονομικής εξυγίανσης της άλλοτε κραταιάς εταιρείας μεταλλευμάτων.
Η ΛΑΡΚΟ, όταν βγήκε πριν από δύο χρόνια η καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σχετικά με παράνομες κρατικές ενισχύσεις την περίοδο 2008-2011 και την επιστροφή 136 εκατομμυρίων ευρώ στο Ελληνικό Δημόσιο, προχώρησε σε κινήσεις για την αναίρεσή της. Πλέον ο γενικός εισαγγελέας προτείνει την απόρριψη της αίτησης αναίρεσης που έχει κάνει η εταιρεία. Η επόμενη σκηνή του θρίλερ στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αναμένεται να εκτυλιχθεί εντός των επομένων μηνών όταν η ολομέλειά του κληθεί να αποφανθεί αν θα υιοθετήσει ή όχι την πρόταση του γενικού εισαγγελέα – μέχρι στιγμής πάντως η ιστορία έχει δείξει ότι συνήθως κάνει αποδεκτές τις εισηγήσεις του.
Τα πράγματα ήταν αρκετά διαφορετικά πριν από πέντε χρόνια: εκτός από το ότι η ΛΑΡΚΟ βρισκόταν σε καλύτερη οικονομική κατάσταση –μόνο τα χρέη της προς τη ΔΕΗ ήταν μειωμένα κατά 80 εκατομμύρια- η τότε κυβέρνηση, με ένα σχέδιο μερικής ιδιωτικοποίησης, όπως το ονόμαζαν, είχε έρθει σε συνεννόηση με τους Ευρωπαίους να διαγραφούν οι παράνομες κρατικές ενισχύσεις.
Το σχέδιο αυτό του 2014 συμπεριλάμβανε το σπάσιμο στα δύο των παγίων περιουσιακών στοιχείων της εταιρείες και την πώλησή τους.
Ήδη από τον Ιούνιο του 2014, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιούσαν συναντήσεις με εκπροσώπους σωματείων εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, εκφράζοντας την κάθετη αντίθεσή τους στα σχέδια ιδιωτικοποίησης της τότε κυβέρνησης, λέγοντας «όχι» στον τεμαχισμό της εταιρείας. Από την πλευρά τους οι εκπρόσωποι των σωματείων ανέφεραν ότι η ιδιωτικοποίηση θα προκαλέσει οικονομική και κοινωνική ζημιά στις τοπικές κοινωνίες έξι νομών της περιφέρειας, όπου δραστηριοποιείται η ΛΑΡΚΟ καθώς θα κινδύνευαν θέσεις εργασίας.
Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζαν τότε τα σχέδια της κυβέρνησης «εγκληματικά» και ισχυρίζονταν ότι θα οδηγούσαν στο ξεπούλημα του εθνικού ορυκτού πλούτου και στην εκμετάλλευσή του από ιδιώτες οι οποίοι θα προχωρούσαν σε μαζικές απολύσεις και μειώσεις μισθών, καταλήγοντας στο ότι πρέπει να διατηρηθεί ο δημόσιος χαρακτήρας της ΛΑΡΚΟ.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την κυβέρνηση το 2015, το σχέδιο ιδιωτικοποίησης μπήκε στον πάγο και ο τότε υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γιώργος Σταθάκης δεσμεύτηκε για την οικονομική εξυγίανση της εταιρείας, πάντα υπό δημόσιο χαρακτήρα. Έπειτα από δύο χρόνια, στις αρχές του 2017, ενώ με την προσπάθεια από το υπουργείο για εξυγίανση τα χρέη αυξάνονταν αντί να μειώνονται, και παράγοντες της αγοράς μιλούσαν για άμεση ανάγκη ιδιωτικοποίησης ώστε να διασωθεί η εταιρεία, ο κ. Σταθάκης τόνιζε ότι δεν υφίστανται τέτοιου είδους σενάρια και ότι η θέση της κυβέρνησης παραμένει η προστασία του δημόσιου χαρακτήρα της ΛΑΡΚΟ.
Τον Νοέμβριο του 2017, όταν ήρθε η καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τις παράνομες κρατικές ενισχύσεις, με τον λογαριασμό να φτάνει τα 136 εκατομμύρια ευρώ, συνεχιζόταν ακριβώς το ίδιο τροπάριο. Εκείνη την περίοδο τα χρέη της ΛΑΡΚΟ προς την ΔΕΗ είχαν ήδη ξεπεράσει τα 260 εκατομμύρια – αυξημένα κατά 40 εκατομμύρια σε σχέση με δύο χρόνια πριν.
Το 2018 η ΛΑΡΚΟ προσέφυγε κατά της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, ενώ τα χρέη συνέχισαν να συσσωρεύονται – τα χρωστούμενα προς τη ΔΕΗ αυτή τη χρονιά προσεγγίζουν τα 285 εκατομμύρια και οι συμβουλές της κυβέρνησης είναι να μειωθεί η παραγωγή για μικρότερη κατανάλωση ρεύματος και ως εκ τούτου δυνατότητα αποπληρωμής των μικρότερων λογαριασμών… Ήδη από τότε είχε παρατηρηθεί η μεγάλη καθυστέρηση στη δημοσιοποίηση των ισολογισμών του 2016 και του 2017 καθώς οι ορκωτοί λογιστές φέρεται να είχαν ζητήσει την επικαιροποίηση των στοιχείων για τις αξίες των παγίων της ΛΑΡΚΟ.
Στα τέλη του 2018 ο ίδιος κ. Σταθάκης που έλεγε ότι η θέση της κυβέρνησης είναι η προστασία του δημόσιου χαρακτήρα της εταιρείας αναζητούσε «τρόπους αντιμετώπισης του άμεσου κινδύνου διακοπής λειτουργίας του εργοστασίου» και ζητούσε από τη ΔΕΗ να μην προχωρήσει σε διακοπή της ηλεκτροδότησης. Και ύστερα εμφανίστηκαν οι ολιγάρχες: από τον Ιανουάριο του 2019, με το ενδεχόμενο των προστίμων από την Ευρώπη εάν η εταιρεία δεν τεθεί σε εκκαθάριση να είναι πιθανό, φαίνεται ότι αρχίζουν συνομιλίες με υποψήφιους αγοραστές.
Όχι στα πλαίσια ενός ανοικτού διαγωνισμού, αλλά επαφών που γίνονται με τρεις επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στο Καζακστάν, οι οποίοι είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον και προ δεκαετίας, με διαφορετικό τότε σχήμα. Πρόκειται για τους Αλεξάντερ Μασκέβιτς, Πατόχ Σατζίεφ και Αλιτζάν Ιμπραγκίμοβ οι οποίοι, όπως είχε αποκαλύψει η «Καθημερινή», πειραματίζονταν με εμπλουτισμό του ελληνικού μεταλλεύματος από άλλο μετάλλευμα, από τη Γουατεμάλα, εντός του 2019.
Δέκα χρόνια πριν, το σχήμα υπό το οποίο είχαν εμφανιστεί ως ενδιαφερόμενοι περιελάμβανε τον Μπένι Στάινμετζ, τον ισραηλινό μεγιστάνα που έχει εμπλακεί σε υποθέσεις διαφθοράς στη Γουινέα.
Το 2019 οι τρεις επιχειρηματίες φαίνεται ότι εμφανίστηκαν μαζί με τον Στανισλάβ Κοντρασόβ, ρώσο ολιγάρχη του οποίου το όνομα ενεπλάκη σε πτωχεύσεις τραπεζών. Οι επαφές των εν λόγω επιχειρηματιών, οι οποίοι περιλαμβάνονται σε λίστες της Διεθνούς Διαφάνειας για τις πρακτικές τους και είχαν διάφορες νομικές περιπέτειες σε παραπάνω από μία χώρες για διαφθορά και δωροδοκία σε σχέση με εξορυκτικές δραστηριότητες, φέρεται να γίνονταν με τον τότε υπουργό Επικρατείας Αλέκο Φλαμπουράρη.
Συγκεκριμένα για τον Μασκέβιτς, ο οποίος εμφανιζόταν στα Panama Papers, ακόμα και η παναμέζικη νομική εταιρεία Mossack Fonseca, από την οποία διέρρευσαν τα έγγραφα και σήμερα οι ιδρυτές της κατηγορούνται, είχε εκφράσει ανησυχίες για τη δραστηριότητα των εταιρειών του.
Σύμφωνα με πληροφορίες, οι επαφές αυτές συνεχίζονταν μέχρι και λίγο πριν από τις εκλογές του Ιουλίου του 2019, την ώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζε ότι η ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ δεν συζητείται.
Μετά τις εκλογές του Ιουλίου, η προβληματική οικονομική κατάσταση της ΔΕΗ ήταν το πρώτο ζήτημα που μπήκε στην ατζέντα του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας. Η ΛΑΡΚΟ είναι η αμέσως επόμενη.
Με την εταιρεία να είναι πλέον σε αρκετά δυσμενέστερη οικονομική θέση απ’ ό,τι πριν από πέντε χρόνια, όταν είχε προταθεί το σχέδιο του σπασίματος της και της ιδιωτικοποίησής της. Τώρα πλέον συζητείται σοβαρά το ενδεχόμενο υπαγωγής της σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης εν λειτουργία. Και φαίνεται ότι για άλλη μία φορά, όπως και στην περίπτωση της διαχείρισης των απορριμμάτων και των ΣΔΙΤ στην Αττική, χάθηκαν πέντε πολύτιμα χρόνια.
[]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου