Όταν ο Ιουλιανός στάλθηκε στην Αθήνα από τον θείο του Κωνσταντίνο...
[Σ.σ.: Ναι, αυτόν τον “μέγα” που έπνιξε την γυναίκα του Φαύστα στην μπανιέρα των ανακτόρων, και ξεκλήρισε προς ανταμοιβήν των υπηρεσιών του την οικογένεια του "δεξιού χεριού του" Λικινίου, σκότωσε ακόμα και τα νήπια της οικογενείας του, για να ονομαστεί από τους χριστιανούς αργότερα "Μέγας", τρομάρα του, και "Άγιος", πιο μεγαλύτερη τρομάρα]...
Στα μισά του 4ου αιώνος να πάρει την ανωτάτη μόρφωση στις εκεί φιλοσοφικές σχολές...
[Σ.σ.: Η Αθήνα κρατούσε ακόμα την παλιά της αίγλη, δεν είχε γίνει το ασήμαντο χωριό στο Βυζάντιο και άθλιος τουρκομαχαλάς για 1000 χρόνια].
Συγκατοίκους στην φοιτητική εστία[;], είχε τον Βασίλειο από την Καισάρεια, και τον φίλο του Γρηγόριο από την Ναζιανζό.
Ο μελλοντικός αυτοκράτορας, είχε τόσο πολύ ενθουσιαστεί και εντυπωσιαστεί στην γνωριμία του με τον εύσωμο ομοφάντρα και αρσενικό για όλα τα θηλυκά, Βασίλειο, και ως μεγαλύτερό του, που δεν δίστασε στιγμή να τον αποδεχθεί έμμεσο "δάσκαλό" του, ενώ για τον Γρηγόριο (Ναζιανζηνό), αφηγείται τα χειρότερα λόγια, και τον περιγράφει ως έναν αφιονισμένο μυξιάρη, καχεκτικό θρησκόληπτο χαρακτήρα της νέας θρησκείας, τύπου σημερινού ταλιμπάν του Αφγανιστάν.
Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, και οι τρεις τους, απεφοίτησαν της Φιλοσοφικής σχολής καλώς, με άριστα, άξια, γνήσια τέκνα του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους!Οι δρόμοι τους χώρισαν, και, κάποια στιγμή, όταν ο Ιουλιανός έγινε Αυτοκράτορας, θυμήθηκε τον, οξυδερκή και ανοιχτόμυαλο, σχεδόν δάσκαλό του Βασίλειο, τον οποίο έψαξε και βρήκε στην Καισάρεια, τον επισκέφθηκε ταπεινά ζητώντας την βοήθειά του ως εμπίστου των Συμβούλων του, στην Κυβέρνηση και το Παλάτι! Στα χίλια-μύρια προβλήματα της "Ρωμαϊκής Ανατολικής Αυτοκρατορίας" που αντιμετώπιζε, αργότερα Βυζαντινής.
Βρήκε τον Βασίλειο βρώμικο και άπλυτο, να κατοικεί σε μία τρώγλη παρέα με τρωκτικά και παράσιτα, να σιτίζεται με σκουπίδια, να έχει τεράστια γενιάδα, και να του μιλάει για θεούς με... πετραχήλια!
Ο Ιουλιανός έκπληκτος, και μη μπορώντας να πιστέψει σ' αυτό που έβλεπαν τα μάτια του, τα κουρέλια του κοσμοπολίτη και άψογα ντυμένου στην Αθήνα, εραστή περιωπής Βασίλειο, του λέει:
-Βασίλειε!.. Πως κατήντησες έτσι; Τι έγινε; Γιατί;
Ο Βασίλειος τον κάλεσε να προσκυνήσει τον νέο θεό, και άρχισε να τον "δασκαλεύει"... περί ανέμων και υδάτων!
Ο Ιουλιανός τον άκουσε για λίγο σκεφτικός, το περισσότερο όμως περίλυπος για την κατάντια του φίλου του και συμφοιτητή του, αλλά όταν κατάλαβε ότι τίποτα δεν υπήρχε από εκείνον, των Αθηνών Βασίλειο που ήξερε, σηκώθηκε αμίλητος, άνοιξε την πόρτα, και έφυγε, σχεδόν, με δάκρυα στα μάτια!
Εκεί ήταν, που το “χριστιανικό λείψανο” του Βασιλείου από πίσω του, εκστόμισε την λέξη-ρετσινιά (για τον Ιουλιανό) "Παραβάτη", μια λέξη και έναν χαρακτηρισμό που δεν υπάρχει πουθενά αλλού για τον Αυτοκράτορα στην βιβλιογραφία και αρχαία Ελληνική Γραμματεία, ή μη μόνον τα θρησκευτικά... συναξάρια και τα παραμύθια (της χαλιμάς) της "Ορθοδοξίας"!
Και αυτό που δεν διευκρινίστηκε ποτέ, είναι το:
Τι "παραβίασε" ο Ιουλιανός τελικά, για να ονομαστεί “Παραβάτης”; Ο οποίος Ιουλιανός, όχι μόνον δεν παραβίασε το παραμικρό από αυτά που έμαθε στους φιλοσόφους δασκάλους του των Αθηνών, αλλά συνέχισε πιστά και επάξια, εφαρμόζοντας τις ιδέες τους και την λατρεία τους, και ως άνθρωπος και ως Αυτοκράτωρ! Κάτι που πολύ γρήγορα ξέχασε ο Βασίλειος, παραβαίνοντας ΑΥΤΌΣ, τα ΠΆΝΤΑ!
Ο πραγματικός “παραβάτης” της ιστορίας, γενειοφόρος Βασίλειος, ο άπλυτος και ο βρώμικος σε μια τρώγλη της Καισαρείας, κατάλληλη για σκύλους, ψύλλους, ποντικούς κάθε είδους, όχι όμως και για ανθρώπους πανεπιστημιακού επιπέδου που ήταν αυτός! Την εποχή εκείνη.
Παρεμπιπτόντως, εδώ να διευκρινίσω, και γιατί πολλές φορές γράφω την "Θεσσαλωννίκη" έτσι... ανορθόγραφα, και όχι ορθογραφημένα, έτσι: Θεσσαλονίκη.
Στα κείμενα του Ιουλιανού, απομνημονεύματα για τα οποία τρέφω μεγάλη εκτίμηση, αυτά που απαριθμούν τρεις πολύτιμους τόμους της Ελληνικής Ιστορίας πριν από αυτόν, γράφει επί λέξη για τον Φίλιππο Β΄ της Μακεδονίας, τον οποίο θαυμάζει, είναι το ίνδαλμά του, εμπνέεται από τα κατορθώματά του:
"... Και έδωσε το όνομα στην κόρη του "Θεσσαλωννίκη" (ολόκληρο το όνομα και όχι διακεκομμένο), εις ανάμνησιν της, επί των "Θεσσαλών νίκης" του".
Το όνομα, λοιπόν, κατά τον Αυτοκράτορα Ιουλιανό και Φιλόσοφο, της Θεσσαλονίκης, πλήρως ορθογραφημένο και σωστό, είναι αυτό. "Θεσσαλωννίκη". Μία μόνο λέξη, απλά κολλημένες οι δύο, η μία με την άλλη.
Τέλος, επιγραμματικά να σας πω, ότι ο Ιουλιανός είναι και ο ιδρυτής της πόλεως του Παρισιού στη Γαλλία, αφού κατά την εκστρατεία του στους Γαλάτες εκεί, το στρατόπεδό του, μετεξελίχθηκε στην πόλη του Παρισιού.
Ευοί ευάν, συνέλληνες και αδέρφια εις μνήμην του Ιουλιανού του Φιλοσόφου... Ευτυχές το Νέον Έτος (του αϊ-Βασίλη), είθε το χαμόγελο σε όλη την διάρκειά του, να μην σας λείψει ποτέ από τα χείλη.
[Στη φωτογραφία, ο Ιουλιανός ο Φιλόσοφος και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου